LO w Ząbkowicach Śląskich

To „aż sto jeszcze…” czy „już tylko sto…” dni? Matura sieje postrach od niepamiętnych wieków, a i my miewaliśmy odnośnie niej obawy. Ale teraz, po takiej imprezie panów świata (jestem dopiero na wstępie pisania artykułu, a już mnie roznosi, aby móc o niej powiedzieć jak najwięcej!) – kto by zważał na jakąś maturkę? My chcemy powtórkę!

Nie powiem, że ja sam, a wręcz stworzę z siebie podmiot zbiorowy, gdyż jestem pewien, że na tę naszą imprezę czekaliśmy wszyscy od samego powrotu z półmetku. Spotkałem się z porównaniem Studniówki do „takiej osiemnastki, tyle że z nauczycielami”. W minionym roku odwiedziłem takich osiemnastek… przynajmniej z osiemnaście. Czy można to porównać? Jakość i wielkość sali, bufetu, nagłośnienia DJ-ów oraz przygotowanych atrakcji przemawia do mnie, iż w żadnym wypadku! Nie ukrywam także ceny, która wskazuje na wyjątkowość wydarzenia i pewnie dlatego to porównanie staje się niemożliwe. Owszem, chciałbym ją powtórzyć, ale jeszcze nie teraz, bo przestałbym myśleć o minionej. A jest co wspominać!

Wszystko rozpoczęło się rozeznaniem miejsca (tzw. przeglądem pola), skosztowaniem pierwszych babeczek z bufetu oraz zrobieniem zdjęć grupowych. Zaraz po tym przeszliśmy do naszego ulubionego poloneza. Dwa tygodnie prób, aby zabłysnąć gracją i wdziękiem w tych 10 minutach. Przy budowaniu naszych tanecznych figur życie utrudniały wszędzie porozstawiane sprzęty zamówionych kamerzystów. Jednak należy pochwalić tutaj strategiczne umiejętności pani Doroty Wołyniec, która dowodziła nami zarówno na próbach, jak i wśród kamerowego gąszczu. Taniec się udał i napełnił całe to miejsce bardzo uroczystym nastrojem. Zapewne dlatego chwilę tę zajęli mówcy. Do mikrofonu podeszli kolejno: Dyrektor naszego Liceum – pan Tomasz Błauciak, Starosta Ząbkowicki – pan Roman Fester oraz przewodnicząca Zarządu Rady Rodziców – pani Elżbieta Wąż, od której naprawdę bardzo wiele zależało i której wiele słów uznania teraz się należy za organizację naszej wymarzonej Studniówki. Podziękowaliśmy także naszym wychowawcom: pani Anecie Szaczkowskiej, pani Annie Grześków, pani Jolancie Maziarz, pani Elżbiecie Wolińskiej, panu Dariuszowi Sowie i panu Bogusławowi Wołyńcowi. Wyrażamy ogromny szacunek, gdyż dostali niełatwe zadanie pokierowania rocznikiem 97’ przez całe trzy lata.

Uroczystość dnia, a zarazem luz, jaki zawsze towarzyszy miejscom, gdzie ludzie przychodzą potańczyć, dawały wszystkim mnóstwo uśmiechu. Jednak i tak najlepsze było dopiero przed nami, czyli część artystyczna. Kabaret ukazujący nasze Liceum w krzywym zwierciadle został poprzedzony piosenką Magdy Wąż i Dawida Cekiery. W występie udział wzięli: jako uczniowie – Krzysiek Kusowski, Michał Szmit, Darek Kędra-Pawlicki, Kuba Seweryn i Rafał Tereszko, a role nauczycieli (jakże trafnie) odegrali – Kacper Burzała, Paulina Potok, Olek Bocianowski oraz pomysłodawca i reżyser w jednym, Arek Wawrzyniak. Śmiechem zanosiła się calutka sala, a najgłośniejszym źródłem stali się dźwiękowcy od pana Pelikana, czyli byli uczniowie naszej szkoły. Nie ukrywamy, że przewidywaliśmy taki odbiór ze strony publiczności. Na próbach sami nie dawaliśmy rady powstrzymać się od śmiechu z siebie nawzajem. Choć parodią okryci, na scenę także wkroczyli nauczyciele z niespodzianką – przedstawieniem dla maturzystów. Pojawili się zarówno babcia (pani Dorota Wołyniec) z wnuczką (pani Aneta Klinke-Osadnik), jak i królewicz (pan Dariusz Sowa) z królewną (pani Magdalena Halikowska), a także czarnoksiężnik (pan Wiesław Kokoszka) z... magicznym napojem, sprawiającym, iż królewicz popadł w stan upojenia i zgodził się na ślub z kobietą, której wygląd zmuszał ją do nieustannego poszukiwania kandydata na męża. Już pewnie domyślacie się, czym był ten napój, skoro morał brzmiał: „I teraz widzicie, dzieci, do czego prowadzi alkohol”.

Jak na szkolną imprezę przystało, ponownie głos zabrał Dyrektor LO – pan Tomasz Błauciak, który swoją wypowiedź zwieńczył toastem „Niech zacznie się zabawa!” I zaczęła się. I trwała. Do czwartej rano. Jeszcze nigdy w życiu nie straciłem poczucia czasu do tego stopnia. Tego wieczoru było naprawdę wszystko. Jak dwa tygodnie wcześniej w naszej szkole, tak i teraz w tym miejscu mogliśmy dzielić chwilę z panem Jarkiem, czyli przedstawicielem firmy Fotopisarzowice.pl, której zleciliśmy misję udokumentowania naszej imprezy niezbędnym filmem i zdjęciami. Do kamery każdy mógł zarówno zakręcić nóżką na parkiecie, jak i pomachać bądź zapozować w dowolnym układzie. Sfilmowana została każda sekunda tego wieczoru. Pan Roman Fester prowadzący kilkusetczłonowy pociąg „jadący z daleka”, gentelmeńscy uczniowie proszący nauczycieli do wspólnego walca, pojedynek taneczny z grupą „You Can Dance” czy odwieczne starcie płci w tańcach grupowych – wszystko pochłonął obiektyw niczym czarna dziura w okresie galaktycznego głodu. Wydarzyło się naprawdę wiele, a wszystko to pozostanie ze mną – mam nadzieję – przynajmniej do śmierci. Jeśli wbrew oczekiwaniom wygaśnie to ze mnie nieco szybciej, na pocieszenie pozostanie film. Panu Jarkowi brakuje serca (albo miejsca w notatniku przyjmowanych zleceń), toteż każe nam czekać jeszcze 6 tygodni. Jednak po otrzymaniu tej płyty i odpaleniu jej nie odlepię się od ekranu na niebezpiecznie długi czas.

P.S. Najwięcej wypasu miał jednak w sobie catering. ¯eby nie zmarnowało się cokolwiek, wystawiono na koniec stos plastikowych pojemników. Fizycznie jest już po zabawie, lecz realia mają się nieco inaczej. Studniówka nadal trwa – u niektórych w lodówce.

Wyartykułował Kacper Burzała, 3c
foto: pan Grzegorz Marcinków, Magda Wójcik, 3b